جدلی می گوید: روزی نزد امیر مؤمنان علی(ع) رفتم. حضرت فرمود:آیا می خواهی تفسیر آیه ای از آیات خدا را برایت روشن سازم؟عرض کردم: آری فرمود: خداوند می فرماید:
(من جاء بالحسنه فله خیر منها و هم من فزع یومئذ آمنون و من جاء بالسیئه فکبت وجوههم فی النار هل تجزون الا ما کنتم تعملون)
 هر کس نیکی به جای آورد، پاداشی بهتر از آن خواهد داشت و آنان از هراس آن روز ایمنند، و هر که بدی به جای آورد، به رو در آتش (دوزخ)سرنگون شوند. آیا جز آنچه می کردید سزا داده می شوید؟
 حسنه یعنی شناخت ولایت و دوستی با ما اهل بیت و سیئه به معنای انکار ولایت و دشمنی با ماست. هر که این حسنه را با خود داشته باشد، به بهشت می رود; و هر که سیئه به همراه آورد، جایگاهش دوزخ خواهد بود و هیچ عملی از او پذیرفته نیست.
عَنْ أَبِي عَبْدِ اَللَّهِ اَلْجَدَلِيِّ قَالَ: قَالَ لِي أَمِيرُ اَلْمُؤْمِنِينَ عَلَيْهِ السَّلاَمُ أَ لاَ أُخْبِرُكَ بِالْحَسَنَةِ اَلَّتِي مَنْ جَاءَ بِهَا أَمِنَ مِنْ فَزَعِ يَوْمِ اَلْقِيَامَةِ وَ اَلسَّيِّئَةِ اَلَّتِي مَنْ جَاءَ بِهَا كُبَّ عَلَى وَجْهِهِ فِي نَارِ جَهَنَّمَ قُلْتُ بَلَى يَا أَمِيرَ اَلْمُؤْمِنِينَ قَالَ اَلْحَسَنَةُ حُبُّنَا أَهْلَ اَلْبَيْتِ وَ اَلسَّيِّئَةُ بُغْضُنَا أَهْلَ اَلْبَيْتِ .

تأويل الآيات  ج۱ ص۴۰۳