هر چند انتهای فلک خاک این در است
خاک بقیع بر سر ما تاج دیگر است

بال فرشته منت از این خاک می کشد
جنت کجا به گرد و غبارش برابر است

بوی بهشت واقعه هرچند دلرباست
این قطعه از بهشت خدا دلرباتر است

برما مجال خادمی او نمی رسد
وقتی که جبرئیل دراین خانه نوکر است

تشبیه مهر و ماه بر این آستان خطاست
خورشید ماه پرتو فانوس این در است

گیسو زغم کشیده به چهره مگر بقیع
کز این حجاب خاطر هر شب مکدر است

نام بقیع میشنوم بغض میکنم
خاکی که نام بردن از او غربت آور است

تخریب شد بقیع پس از آن غروب شد
گویا فلک به خون جگر ها شناور است

بی سایبان مزار امامان بی حرم
این روضه از کران به کران آه گستر است

هر یک که خفته اند در این آستان غم
بر سینه هایشان همه داغی مکرر است

آن داغ مشترک حرم و آتش است و دود
این آه پاگرفته زیک روح و پیکر است

هریک به چشم دیده چگونه عزیزاو
درشعله ها شبیه سپندی به مجمر است

دیده است بین خانه امامی میان دود
وحشت به جان همسر و اطفال مضطر است

دیده به خیمه گاه امامی به چشم خود
در بین دود , شعله به دامان خواهر است

دیده میان آتش و خون سیل لشگری
دنبال گوشواره و خلخال معجر است

در کربلا وجب به وجب روضه ریخته
آری عزای کرببلا داغ اکبر است

اما تمام چشمه این روضه های سخت
درشعله و شکستن آیات کوثر است

خاکی اگر که مانده ملک خانه ی بقیع
سِرَّش همه زچادر خاکی مادر است

موسی علیمرادی

نوشتن دیدگاه