مردی حضور امام علی بن الحسین علیهما‌السلام رسید و شخصی را با خود آورده بود که گمان داشت پدرش را کشته اشت. متهم در محضر امام اعتراف نمود و مستوجب قصاص شد. حضرت از ولیّ خون خواست که او را ببخشد تا مشمول اجر بزرگ باری تعالی گردد، اما دل جوان به این عفو راضی نبود.
امام فرمود: اگر به یاد می‏ آوری که او بر تو حقی دارد، به احترام آن حق از او بگذر و آزادش نما! عرض کرد: یابن رسول‏ الله! او به من حقی دارد ولی ارزش آن به قدری نیست که از خون پدرم بگذرم. فرمود: پس می‏خواهی چه کنی؟ گفت: می خواهم قصاص کنم. اما اگر او مایل باشد، حاضرم به احترام حقی که به من دارد، قتل او را با دیه صلح کنم و آزادش نمایم.
امام پرسید: حق او بر تو چیست؟ عرض کرد: او توحید خدا، نبوت محمد صلی الله علیه وآله وسلم و امامت علی علیه‏ السلام و دیگر ائمه را به من آموخت. حضرت فرمود: آیا این‏ها که به تو یاد داده کفایت از خون پدرت نمی ‏کند؟! به خدا سوگند! آموخته‏ های او خون مردم روی زمین از اولین و آخرین را کفایت می کند، جز خون انبيا و ائمه علیهم السلام که چیزی خونبهای آنان نیست.

«فهذا لا يفي بدم أبيك؟! بلى والله هذا يفي بدماء أهل الأرض كلهم من الأولين والآخرين سوى الأنبياء والأئمة، إن قتلوا فإنه لا يفي بدمائهم شئ»

منابع:
1- تفسير الامام العسكري علیه السلام ص۵۹۹
2- بحار الانوار ج۲ ص۱۲
3- الاحتجاج ج۲ ص۵۰
4- جامع احاديث الشيعة ج۲۶ ص۱۱۸

نوشتن دیدگاه