1- نتیجه ناسزاگویی
پیامبر اکرم (صلی الله علیه و آله) :
لا تَسُبُّوا الناسَ فَـتَـكتَسِبُوا العَداوَةَ بَینَهُم؛
به مردم ناسزا نگویید، كه با این كار در میان آنها دشمن پیدا مى كنید.
(كافی، ج 2، ص 360، ح 3 - منتخب میزان الحكمة، ص 264)
2- شوخی بدون ناسزا
امام باقر (علیه السلام) :
إِنَّ اللّه عَزَّوَجَلَّ یُحِبُّ المُداعِبَ فِى الجَماعَةِ بِلا رَفَثٍ؛
خداوند عزوجل دوست دارد كسى را كه در میان جمع شوخى كند به شرط آن كه ناسزا نگوید.
(كافى، ج2، ص 663، ح4)

3- دشنامگویی نشانه نفاق
امام صادق (علیه السلام) :
الفُحشُ والبَذاءُ والسَّلاطَةُ مِن النِّفاقِ؛
دشـنـامـگویى و بـد زبانى و دریـدگـى از (نشانه هاى) نفاق است.
(بحار الأنوار، ج 79، ص 113، ح 14 - منتخب میزان الحكمة، ص 442)

4- ناسزا نتیجه تکبر
امیرالمؤمنین امام على (علیه السلام) :
ثَمَرَةُ التَّواضُعِ الَمحَبّةُ، ثَمَرَةُ الكِبرِ المَسَبَّةُ.
ثمره فروتنى دوستى است، ثمره تكبّر ناسزا (شنیدن) است.
(غرر الحكم، ح 4613 و 4614 - منتخب میزان الحكمة، ص 596)

5- ناسزا پاسخ ناسزا
امیرالمؤمنین امام على (علیه السلام) :
مَن عابَ عِیبَ، ومَن شَتَمَ اُجیبَ، ومَن غَرَسَ أشجارَ التُّقى اجتَنى ثِمارَ المُنى.
هر كه عیبجویى كند، عیبجویى شود و هر كه ناسزا گوید، پاسخ (ناسزا) شنود و هر كه درخت هاى تقوا بنشاند، میوه هاى آرزوها را بچیند.
(كشف الغمّه، ج 3، ص 136 - منتخب میزان الحكمة، ص 494)

6- ناسزا به مؤمن
پیامبر اکرم (صلی الله علیه و آله) :
سابُّ المُؤمِنِ كالمُشرِفِ على الهَلَكَةِ.
ناسزاگوى به مؤمن همچون كسى است كه در آستانه هلاكت باشد.
(كنز العمّال، ح 8093 - منتخب میزان الحكمة، ص 264)

7- گناه ناسزا به مومن
پیامبر اکرم (صلی الله علیه و آله) :
سِبابُ المؤمِنِ فُسوقٌ، وقِتالُهُ كُفرٌ، وأكلُ لَحمِهِ مِن مَعصیَةِ اللّه؛
ناسزاگفتن به مؤمن فسق است و جنگیدن با او كفر و خوردن گوشت او (غیبت كردن از وى) معصیت خداست.
(بحار الأنوار، ج 75، ص 148، ح 6 - منتخب میزان الحكمة، ص 264)

8- پیامد ناسزا به زمین و زمان
پیامبر اکرم (صلی الله علیه و آله) :
لا تَسُبُّوا الرِّیاحَ فإنّها مَأمُورَةٌ، ولا تَسُبُّوا الجِبالَ ولا السّاعاتِ ولا الأیّامَ ولا اللَّیالِیَ فَتَأثَمُوا وتَرجِعَ علَیكُم.
به بادها ناسزا مگویید كه آنها (از جانب خداوند) مأمورند و كوه ها و لحظه ها و روزها و شب ها را ناسزا نگویید كه گنهكار مى شوید و به خودتان بر مى گردد.
(علل الشرائع، ص 577، ح 1 - منتخب میزان الحكمة، ص 264)

9- ثواب خودداری از دشنام
امیرالمؤمنین امام على (علیه السلام) :
لِقَنْبرٍ وقد رامَ أن یَشتِمَ شاتِمَهُ: مَهْلاً یا قَنبرُ! دَعْ شاتِمَكَ مُهانا تُرْضِ الرَّحمنَ وتُسخِطِ الشَّیطانَ وتُعاقِبْ عَدُوَّكَ، فَوَالذی فَلَقَ الحَبَّةَ وبَرَأ النَّسَمَةَ ما أرضَى المؤمنُ رَبَّهُ بِمِثلِ الحِلْمِ، ولا أسخَطَ الشَّیطانَ بِمِثلِ الصَّمتِ، ولا عُوقِبَ الأحمَقُ بمِثلِ السُّكوتِ عَنهُ.
- خطاب به قنبر- كه مى خواست به كسى كه بدو ناسزا گفته بود، ناسزا گوید - : آرام باش قنبر ! دشنامگوى خود را خوار و سرشكسته بگذار تا خداى رحمان را خشنود و شیطان را ناخشنود كرده و دشمنت را كیفر داده باشى. قسم به خدایى كه دانه را شكافت و خلایق را بیافرید، مؤمن پروردگار خود را با چیزى همانند بردبارى و گذشت خشنود نكرد و شیطان را با حربه اى چون خاموشى به خشم نیاورد و احمق را چیزى مانند سكوت در مقابل او كیفر نداد.
(أمالی المفید، ص 118، ح 2 - منتخب میزان الحكمة، ص 264)

10- دشنام مجاز
پیامبر اکرم (صلی الله علیه و آله) :
إذا شَتَمَ أحَدُكُم أخاهُ فلا یَشتِمْ عَشِیرَتَهُ، ولا أباهُ، ولا اُمَّهُ، ولكنْ لِیَقُلْ إن كانَ یَعلَمُ ذلك : إنّكَ لَبَخِیلٌ، وإنّكَ لَجَبانٌ، وإنّكَ لَكَذُوبٌ، إن كانَ یَعلَمُ ذلكَ مِنهُ.
هرگاه یكى از شما برادرش را دشنام مى دهد، نباید به ایل و تبار او و پدر و مادرش دشنام دهد، بلكه بگوید : تو بخیلى، تو ترسویى، تو دروغگویى ! به شرط آن كه بداند او واقعا چنین است.
(كنز العمّال، ح 8134 - منتخب میزان الحكمة، ص 264)

11- کیفر دشنام دهنده
پیامبر اکرم (صلی الله علیه و آله) :
إنّ اللّه حَرَّمَ الجَنَّةَ على كُلِّ فَحّاشٍ بَذِیءٍ، قَلیلِ الحَیاءِ، لا یُبالِی ما قالَ ولا ما قیلَ لَهُ؛
خداوند بهشت را بر هر فحّاش بد زبان بى شرمى كه باكى ندارد چه گوید و چه شنود، حرام كرده است.
(كافی، ج 2، ص 323، ح 3 - منتخب میزان الحكمة، ص 440)

12- بد ترین بندگان خدا
پیامبر اکرم (صلی الله علیه و آله) :
إنّ مِن شَرِّ عِبادِ اللَّهِ مَن تُكرَهُ مُجالَسَتُهُ لِفُحشِهِ؛
بدترین بندگان خدا كسى است كه از ترس فحش او، هم‏نشینى با او را خوش ندارند.
(الكافی: ج 2، ص 325، ح 8 میزان الحكمة: ج 2، ص 1422)

نوشتن دیدگاه