از افتادگى تا عزت
هرچه معرفت، خداشناسى، توحيد، علم و حكمت انسان بيشتر شود، تواضع و فروتنى او زيادتر مي‏گردد. تكبر بشر ناشى از جهل، نادانى، غفلت و خودپسندى است. در آيات كريمه و احاديث از تكبر به شدت مذمت، و از تواضع، مدح و ستايش شده است.
حسين عليه ‌السلام در نزد مردم بسيار محترم بود. زمانى كه او و برادرش، حسن مجتبى ‏عليهما السّلام پياده به حج مي‏شتافتند تمام رجال و شيوخ صحابه كه همراه آنها بودند به احترامشان از مراكب پايين آمده و پياده راه مي‌پيمودند. احترام حسين ‏عليه ‌السلام‏ در ميان مردم نه براى آن بود كه او كاخ مجلل داشت يا مركَب‌هاى سوارى او گران قيمت بودند يا غلامان و سربازانى پيشاپيش يا دنبال مركَب او مي‏رفتند يا آنكه مسجد پيغمبرصلى الله عليه و آله را براى او خلوت مي‏نمودند و راه‌ها را در موقع آمد و شد وى بر مردم مي‏بستند، نه! براى هيچ يك از اينها نبود. حسين عليه ‌السلام با مردم زندگى مي‏كرد و جدايى از آنها را نمي‌پذيرفت. زندگى او مالامال از سادگى بود. همه ساله پياده به حج مي‏رفت و با مردم نشست و برخاست، و آمد و شد مي‌نمود؛ با فقرا معاشرت مي‏كرد، در نماز جماعت، حاضر مي‏شد، به عيادت بيماران مي‏شتافت، در تشييع جنازه‏ها شركت مي‏جست و در مسجد جدش پيغمبر با دوستان و اصحاب مي‏نشست. او دعوت فقرا را مي‏پذيرفت و آنها را ميهمان مي‏نمود، خودش براى محتاجان، بينوايان، بيوه زنان و يتيمان، نان و غذا مي‏برد.
وقتى سپاهيان ستم پيشه و سنگدل كوفه بدن مطهر ايشان را عريان بر خاك افكندند، بر شانة مباركش نشان از برداشتن بار ديدند، از علت آن جويا شدند، حضرت سجاد فرمود: «اثر انبان‌هايى است كه در مدينه به دوش مبارك بر مي‏گرفت و به خانه‏هاى فقرا، ايتام و بيوه‌زنان مي‏برد.» (28)




___________________
(28) - مناقب، ج2، ص222.

نوشتن دیدگاه