گفتند: اى سيد و سرور زمانه ستمگر بر ما خوارى مى‏كند و على اصغر از تشنگى زارى مى‏كند و شير در پستان مادرش خشك شده و آن طفل شيرخواره به هلاكت نزديك گشته امام حسين عليه‏السلام فرمود: كه او را نزد من آريد حضرت زينب عليهاالسلام او را برداشته نزد امام حسين عليه‏السلام آورد امام مظلوم او را فراستده در پيش قربوس زين گرفت و نزديك سپاه مخالف رفته بر روى دست آورده آواز داد كه اى قوم اگر به زعم شما من گناه كرده‏ام اين طفل بارى هيچ گناهى ندارد وى را يك جرعه آب دهيد كه از غايت تشنگى شير در پستان مادرش نمانده آن جفاكاران سنگين دل گفتند: محالست كه بى حكم پسر زياد يك قطره آب به تو و فرزندان تو دهيم و نامردى از قبيله ازد كه او را حرملة بن كاهل گفتندى تيرى كشيده به سوى امام حسين عليه‏السلام انداخت آن تير بر حلق على اصغر آمد و گذارده در بازوى امام حسين نشست امام عليه‏السلام آن تير را از حلق آن معصوم‏زاده بى‏نظير بيرون كشيد و خونى كه از حلق او مى‏ريخت به دامن پاك مى‏كرد و نمى‏گذاشت كه قطره‏اى بر زمين چكد پس روى به خيمه نهاده مادرش را طلبيد و گفت: بگير اين طفل شهيد را كه از حوض كوثرش سيراب گردانيدند شهربانو خروش برآورد و خواتين اهل بيت فغان بركشيدند امام حسين نيز بر حال آن طفل گريه مى‏فرمود:
تا جدا گشتى از كنار پدر
‏
غمگسار پدر تو بودى و گشت
‏   تيره شد بى تو روزگار پدر
درد دل ماند يادگار پدر
و مادرش در فراق نور ديده مضمون اين كلمات بر زبان مى‏راند:
رفتى و سير نديده رخ تو ديده هنوز
چيده دست اجل اى غنچه نورسته تو را
‏   گوش يك نكته ز لبهاى تو نشنيده هنوز
نخلى از شاخ امل دست تو ناچيده هنوز
و ابوالمفاخر گفته:
اى دل و ديده و روان پدر
اى گل سرخ ناشكفته هنوز
‏   به تو خرسند بود جان پدر
زود رفتى از بوستان پدر
راوى گويد: كه با على اصغر هفتاد و دو تن شربت شهادت چشيده رخت زندگانى به دارالملك بقا كشيد و با امام حسين هيچكس نماند غير از امام زين العابدين عليه‏السلام و اهل بيت چون امام را تنها ديدند آه سوزناك از جگر گرم بر كشيدند و از يتيمى فرزندان و غريبى و بى كسى ايشان برانديشدند خود را از گريه نگاه نتوانستند داشت و چه زيبا گفته‏اند:
اى دريغا ديده انصاف اگر بينا بدى
‏
بر غريبى حسين و درد او بگريستى
كى توانستى كشيدن تيغ در رويش كسى
فاطمه از حسرت و اندوه آن لب تشنگان
گر حسن بودى در آن صحراى پر كرب و بلا
‏   سبط پيغمبر چرا در كربلا تنها بدى‏
حضرت ختم النبيين گر در آن صحرا بدى‏
گر على مرتضى با ذوالفقار آن جا بدى‏
جامه بر تن چاك كردى گر در آن غوغا بدى‏
از غم و سوز برادر واله و شيدا بدى‏
راوى گويد كه با حضرت امام حسين عليه‏السلام از مردان يك امام زين العابدين ماند و بس و او نيز بيمار بود چون پدر را تنها ديد از خيمه بيرون آمد و نيزه برداشت اما از غايت ضعف پاى در پى مى‏كشيد و از رنجورى بدن مباركش مى‏لرزيد با چنين حالى روى به ميدان نهاد و چون چشم امام حسين بر وى افتاد كه به مصاف مى‏رود در عقبش به تعجيل روان شد و گفت: الله الله اى پسر باز گرد كه نسل من به تو باقى مى‏ماند و تو پدر ائمه اهل بيت خواهى بود و نسل تو تا قيامت منقطع نخواهد گشت و من تو را وصى خود ساخته عورات را به تو مى‏گذارم و امانتى كه از جد و پدرم مانده به تو مى‏سپارم اول: قرآن كه كلام الهى و مجمع حقايق نامتناهيست ديگر: مصحف حضرت فاطمه و جفرابيض و جامع و جفر احمر و علم خافت و مزبور و باقى علوم كه غير ائمه اهل بيت را بر آن اطلاع نيست پس امام زين العابدين را به خيمه در آورد و بنشاند و امانت‏ها بدو سپرده به تقوى و رضاى مولى وصيت كرد آن‏گه شهربانو را گفت: عيبه سلح مرا بيار.
كه دور جمله گذشت و رسيد نوبت ما.
نورالائمه از زبان امام گفته:
اينك آمد نوبت من الوداع
‏
زود دل‏هاى شما خواهد شدن
دم به دم خواهيد چون ابر بهار
‏   الوداع اى عترت من الوداع‏
سوزناك از فرقت من الوداع‏
گريه كرد از حسرت من الوداع‏

نوشتن دیدگاه