بدان كه ما در اوّل اين كتاب آداب عمومى زيارات ائمّه(عليهم السلام) را ذكر كرديم، و لكن چون در خصوص زيارت حضرت امام حسين(عليه السلام) نيز آدابى مخصوصه ذكر شده، لهذا اين فصل را از براى آن قرار داديم، و آن آداب از ذكر چند حديث معتبر ظاهر مى گردد: شيخ صدوق(رحمه الله)در ثواب الأعمال، و شيخ طوسى(رحمه الله)در تهذيب، و ابن قولويه(رحمه الله) در كامل الزّياره به سند معتبر روايت كرده اند از حضرت صادق(عليه السلام)كه فرمودند: «چون به زيارت امام حسين(عليه السلام)بروى، زيارت كن آن حضرت را محزون و غمگين و ژوليده مو و غبار آلوده، و گرسنه و تشنه، كه آن حضرت با اين احوال شهيد شده است، و حاجات خود را طلب نما و برگرد، و آن را وطن خود قرار مده».
و در كامل الزّياره به سند معتبر منقول است كه حضرت امام صادق(عليه السلام) به مفضّل بن عمر فرمود كه: «زيارت كنيد امام حسين را بهتر از آن است كه زيارت نكنيد، و زيارت نكنيد بهتر از آن است كه زيارت كنيد». مفضّل عرض كرد كه: كمر مرا شكستى! فرمود كه: «واللّه اگر يكى از شماها به زيارت پدر خود رود غمگين و محزون مى رود، و لكن به زيارت آن حضرت كه مى رويد سفره ها با خود برمى داريد! چنين نيست، بلكه بايد ژوليده مو و گردآلود برويد». و در خبرى ديگر راوى پرسيد كه: چه چيز بخوريم؟ فرمود: «نان با لبن» يعنى ماست يا دوغ. و مراد از سفره ها يعنى سفره هايى كه در آن طعام هاى لذيذ و بريانى و حلويّات باشد، نه مطلق سفره.
و در كامل الزّياره مروى است از محمّد بن مسلم كه گفت: عرض كردم خدمت حضرت امام محمّد باقر(عليه السلام)كه: چون ما به زيارت پدرت حسين بن على(عليهما السلام) مى رويم، آيا نه چنان است كه ما در حجّيم؟ فرمود: «آرى». گفتم: پس بر ما لازم است آنچه بر حاجيان لازم است؟ فرمود كه: «بر تو لازم است كه نيكو مصاحبت بنمايى با هركه رفيق توست، و بر تو لازم است كه كم سخن بگويى مگر سخن خير، و لازم است بر تو كه ياد خدا بسيار كنى، و لازم است كه جامه هايت پاكيزه باشد، و لازم است كه غسل كنى پيش از آن كه داخل حائر شوى، و لازم است كه با خشوع و رقّت باشى، و نماز بسيار كنى، و صلوات بر محمّد و آل محمّد بسيار بفرستى، و بايد كه خود را نگاه دارى از چيزهايى كه تو را سزاوار نيست، و بايد كه ديده خود را از حرام و شبهه بپوشانى، و احسان به برادران مؤمن پريشان خود بكنى، و اگر كسى را ببينى كه خرجى اش تمام شده او را دستگيرى كنى، و خرجى خود را در ميان خود و ايشان برابر قسمت كنى، و لازم است بر تو تقيّه كه قوام دين به آن است، و پرهيزكارى از چيزهايى كه خدا از آن ها نهى كرده، و ترك كنى خصومت، و بسيار قسم خوردن، و مجادله و منازعه كردن را، پس چون چنين كنى تمام مى شود ثواب حج و عمره از براى تو، و مستوجب مى شوى از جانب آن كسى كه طلب ثواب او كرده اى به مال خرج كردن، و از اهل خود دور افتادن، آن كه برگردى به آمرزش گناهان و رحمت و خوشنودى خدا».
و نيز در آن كتاب شريف مسنداً از أبى الصّامت منقول است كه گفت: شنيدم از حضرت صادق(عليه السلام)كه: «هركه به زيارت قبر امام حسين(عليه السلام) پياده برود حق تعالى بنويسد از براى او به عدد هر گامى هزار حسنه، و محو كند از او هزار گناه، و بلند كند از براى او در بهشت هزار درجه». پس فرمود: «چون به شطّ فرات برسى غسل كن، و پاهاى خود را برهنه كن، و نعل هاى خود را در دست بگير، و راه رو مانند راه رفتن بنده ذليل، پس چون به در حائر برسى چهار مرتبه بگو:
اللّهُ أكبر،  پس اندكى راه رو پس چهار مرتبه بگو: اللّهُ أكبر، پس برو به نزد سر مقدّس آن حضرت و بايست و چهار مرتبه اللّهُ أكبر بگو، و نماز كن نزد آن حضرت و از خدا حاجات خود را بطلب».
و در روايتى وارد است كه: «چون خواهى به زيارت آن حضرت بروى، غسل كن و بوى خوش مكن و روغن بر خود ممال و سرمه مكش تا برسى به نزد قبر».
مؤلّف گويد كه: تمام اين حديث با بعضى چيزهايى كه مناسب اين مقام است در فصل آداب زيارت ائمّه(عليهم السلام) ] صفحه 33 [ به شرح رفت، به آن جا رجوع شود.

نوشتن دیدگاه