نمی از باران‏های تازه در مسیر به کامی ایام می ‏بارد.
گلبوسه‏ ها گرد هم آمده ‏اند تا لحظاتی بدیع را پیش چشمان هستی بگذارند.
از این پس، هر چه هست، بوی شیرین آسمان است و بهشت.
دلم را بُرده ‏ام به سمت آرامش سومین نور مقدس؛ جایی که در کنارش همه فرشتگان، سرگرم وجدند و شادمانی.
مدینه امروز تماشایی است. همه چیز، پا به پای دقیقه‏ های حسینی پیش می‏رود.
دلگشاترین باغ ‏ها را باید در این تولد به تماشا نشست که بهار هر آنچه داشته است، رو کرده.
سرسبزی، طراوت و شادابی فراگیر است. حسین آمده است تا کویرهای پُرعطش، به سیرابی برسند، تا اذهان خفته بشر، با مفاهیم روشن بیداری و روشنایی الفت بگیرد، تا شجاعت ‏های راستین، کاخ شب را سرنگون کند.
هراس و جهالت دیگر کارشان تمام است و باید طعم رفتن را بچشند.
...
سلام بر این لحظات که دل‏ها را نیز حسینی کرده است.

محمدکاظم بدرالدین

اشارات :: شهریور 1385، شماره 88

نوشتن دیدگاه