- جزئیات
- پس از مرگ معاویه (سال ۶۰)، حبیب و جمعی از بزرگان شیعیان کوفه، همچون سلیمان‌بن صُرَد، مسیب بن نَجَبَه و رفاعة بن شداد بَجَلی، از بیعت با یزید خودداری کردند و برای امام حسین نامه نوشتند و آن حضرت را برای قیام بر ضد امویان به کوفه دعوت کردند. پس از رسیدن نامه‌های کوفیان به امام (علیه‌السلام) وی پسرعمو و نایب خاص خود مسلم بن عقیل را به کوفه فرستاد. پس از ورود مسلم علیه السلام به کوفه شیعیان بر آن حضرت گرد آمدند. نخستین کسی که اظهار وفاداری نمود عابس بن ابی شبیب شاکری بود، و پس از او حبیب برخاست و ضمن تأیید کلام عابس چنین گفت: «رحمت خدا بر تو باد. آنچه در دل داشتی با کوتاه‌ترین سخن بیان کردی». سپس افزود: به خدای یکتا سوگند من هم بر همین رأی و عقیده‌ام که او بیان کرد. حبیب و مسلم بن عوسجه از کسانی بودند که برای آن حضرت بیعت می‌گرفتند و عاشقانه و با تمام وجود از آن بزرگوار پشتیبانی می‌کردند. به نوشته سماوی، حبیب بن مظاهر و مسلم بن عوسَجه در کوفه برای امام بیعت می‌گرفتند تا اینکه عبیدالله بن زیاد به آنجا رفت و مردم کوفه از یاری مسلم دست کشیدند و از گرد او پراکندند. خاندان حبیب و مسلم بن عوسجه نیز آن دو را پنهان کردند تا اینکه مخفیانه از شهر گریختند و در کربلا به امام حسین علیه السلام پیوستند.(رحمه الله علی انصار ابی عبدالله) --------------- تاریخ طبری، ج۴، ص۲۶۱و ص۲۶۴./ انساب‌الاشراف، ج۲، ص۴۶۲./ الفتوح، ج۵، ص۲۸ و ص۳۴. / الارشاد، ج۲، ص۳۷. / اِبصارالعین فی انصارالحسین، ص۱۰۲.
|
- جزئیات
- جعفر بن ابی طالب علیهما السلام از مرتبت و منزلت والایی برخوردار بود. او را مصداق برخی آیات قرآن معرفی کرده‌اند. علی بن ابراهیم قمی در ذیل آیه ۲۳ سوره احزاب از امام باقر(علیه السلام) نقل می‌کند که مراد از کسانی که بر عهد خویش وفادار ماندند و جان خویش را تسلیم کردند، حمزه و جعفر بن ابیطالب است(علیهما السلام).براساس روایتی از امام صادق(علیه السلام)، آیه ۳۹ سوره حج نیز در شأن علی(علیه السلام)، حمزه و جعفر علیهما السلام نازل شده است.[۱] روایت شده که پیامبر(صلی الله علیه و آله و سلم) فرمود: مردم از درخت‌های مختلف خلق شده‌اند؛ اما من و جعفر مانند یک درخت هستیم و از یک گِل آفریده شدیم.[۲] آن حضرت در روایتی دیگر فرمود: جعفر! تو در چهره و اخلاق شبیه من هستی.[۳] این شباهت به گونه‌ای بود که هر کس جعفر را می‌دید می‌گفت: «سلام بر تو یا رسول‌الله» به گمان این که پیامبر(صلی الله علیه و آله و سلم) است و جعفر در پاسخ می‌گفت: من رسول‌الله نیستم و من جعفر هستم.[۴] وی مورد علاقه شدید پیامبر اکرم(صلی الله علیه و آله و سلم) بود. رسول خدا(صلی الله علیه و آله و سلم) از غنایم غزوه بدر به جعفر(علیه السلام) بخشید با این که وی در جنگ حضور نداشت.[۵] همچنین پیامبراکرم در بازگشت از غزوه خیبر، جعفر را که از حبشه بازگشته بود، ملاقات کرد، او را در آغوش گرفت، میان دو چشم او را بوسید و فرمود: به خدا قسم نمی‌دانم برای کدام یک مسرور باشم، دیدار جعفر یا فتح خیبر.[۶] آن گاه به او نمازی آموخت که به «نماز جعفر طیار» معروف است.[۷] علاقمندی امیرمؤمنان(علیه السلام) به او نیز تا آن جا بود که عبدالله بن جعفر میگوید: هر گاه درخواستی را از عمویم علی(علیه السلام) داشتم و به حق پدرم - جعفر - او را قسم می‌دادم، آن را می‌پذیرفت.[۸] امام حسین(علیه السلام) نیز در ماجرایی که امیرالمومنین(علیه السلام) به خشم آمده بود، او را به حق عمویش جعفر قسم داده است.هر گاه حضرت را هنگام خشم به حق برادرش جعفر سوگند می‌دادند، آرام می‌گرفت.[۹] ------------------- 1)قمی، تفسیر القمی، ۱۴۰۴ق، ج۱، ص۳۰۷ و ج۲، ص۱۸۸ و ص۸۴. 2)مقاتل الطالبیین، ۱۳۸۵ق، ص۳۴؛ /شرح الاخبار، ۱۴۱۴ق، ج۳، ص۲۰۵. 3)بحارالانوار، ۱۴۰۳ق، ج۲۲، ص۲۷۶. 4)اعیان الشیعة، ۱۴۰۳ق، ج۴، ص۱۲۵. 5)مغازی واقدی، ۱۴۰۹ق، ج۱، ص۱۵۶. 6) الطبقات الکبری، ۱۹۶۸م، ج۴، ص۳۵. 7) وسائل الشیعة، ۱۴۱۶ق، ج۸، ص۴۹. 8) اعیان الشیعة، ۱۴۰۳ق، ج۴، ص۱۲۶. 9)بحار الأنوار، دارالاحیاء التراث، ج۴۲، ص۱۱۷.
|
- جزئیات
- ماجرای هدیه عثمان برای ابوذر در چند کتاب با مقداری اختلاف نقل شده قَالَ اَلصَّادِقُ عَلَيْهِ السَّلاَمُ : أَرْسَلَ عُثْمَانُ إِلَى أَبِي ذَرٍّ مَوْلَيَيْنِ لَهُ وَ مَعَهُمَا مِائَتَيْ دِينَارٍ فَقَالَ لَهُمَا اِنْطَلِقَا بِهَا إِلَى أَبِي ذَرٍّ فَقُوَلا لَهُ عُثْمَانُ يُقْرِئُكَ اَلسَّلاَمَ وَ هُوَ يَقُولُ لَكَ هَذِهِ مائتي[مِائَتَا]دِينَارٍ فَاسْتَعِنْ بِهَا عَلَى مَا نَابَكَ فَقَالَ أَبُو ذَرٍّ فَهَلْ أَعْطَى أَحَداً مِنَ اَلْمُسْلِمِينَ مِثْلَ مَا أَعْطَانِي فَقَالاَ لاَ قَالَ فَأَنَا رَجُلٌ مِنَ اَلْمُسْلِمِينَ يَسَعُنِي مَا يَسَعُ اَلْمُسْلِمِينَ فَقَالاَ لَهُ إِنَّهُ يَقُولُ هَذَا مِنْ صُلْبِ مَالِي وَ بِاللَّهِ اَلَّذِي لاَ إِلَهَ إِلاَّ هُوَ مَا أُخَالِطُهَا حَرَاماً وَ لاَ بَعَثْتُ بِهَا إِلَيْكَ إِلاَّ مِنْ حَلاَلٍ فَقَالَ لاَ حَاجَةَ لِي فِيهَا وَ قَدْ أَصْبَحْتُ يَوْمِي هَذَا وَ أَنَا مِنْ أَغْنَى اَلنَّاسِ فَقَالاَ لَهُ عَافَاكَ اَللَّهُ وَ أَصْلَحَكَ مَا نَرَى فِي بَيْتِكَ قَلِيلاً وَ لاَ كَثِيراً مِمَّا تَسْتَمْتِعُ بِهِ فَقَالَ بَلَى تَحْتَ هَذَا اَلْإِكَافِ اَلَّذِي تَرَوْنَ رَغِيفَا شَعِيرٍ قَدْ أَتَى عَلَيْهِمَا أَيَّامٌ فَمَا أَصْنَعُ بِهَذِهِ اَلدَّنَانِيرِ لاَ وَ اَللَّهِ حَتَّى يَعْلَمَ اَللَّهُ وَ أَنِّي لاَ أَقْدِرُ عَلَى قَلِيلٍ وَ لاَ كَثِيرٍ وَ لَقَدْ أَصْبَحْتُ غَنِيّاً بِوَلاَيَةِ عَلِيِّ بْنِ أَبِي طَالِبٍ وَ عِتْرَتِهِ اَلْهَادِينَ اَلْمَهْدِيِّينَ اَلرَّاضِينَ اَلْمَرْضِيِّينَ اَلَّذِينَ يَهْدُونَ بِالْحَقِّ وَ بِهِ يَعْدِلُونَ فَكَذَلِكَ سَمِعْتُ رَسُولَ اَللَّهِ صَلَّى اَللَّهُ عَلَيْهِ وَ آلِهِ يَقُولُ إِنَّهُ لَقَبِيحٌ بِالشَّيْخِ أَنْ يَكُونَ كَذَّاباً فَرُدَّاهَا عَلَيْهِ وَ أَعْلِمَاهُ أَنَّهُ لاَ حَاجَةَ لِي فِيهَا وَ لاَ فِيمَا عِنْدَهُ حَتَّى أَلْقَى اَللَّهَ رَبِّي فَيَكُونَ هُوَ اَلْحَاكِمَ فِيمَا بَيْنَهُ وَ بَيْنِي . ------------ روضة الواعظین , جلد۲ , صفحه۲۸۴
|
- جزئیات
- امام صادق (علیه السلام)- حمّاد سندی گوید: فردی از امام صادق (علیه السلام) درباره‌ی آیه: و إِنَّهُ فِی أُمِّ الکِتَابِ لدَینَا لعَلی حَکِیمٌ(زخرف 4) سؤال کرد. امام (علیه السلام) فرمود: «منظور از این آیه امیرالمؤمنین (علیه السلام) است». امام رضا (علیه السلام)- محمّدبن‌علی‌بن‌جعفر گوید: شنیدم امام رضا (علیه السلام) می‌فرمود: پدرم آیه: فِی أُمِّ الکِتَابِ لدَینَا لعَلی حَکِیمٌ را تلاوت کرد و فرمود: «منظور از آن علیّ‌بن‌ابی‌طالب (علیه السلام) است». امام علی (علیه السلام)- اصبغ‌بن‌نباته گوید: همراه با امیرالمؤمنین (علیه السلام) خارج شدیم تا اینکه نزد صعصعة بن‌صوحان (رحمة الله علیه) رسیدیم که در بستر افتاده بود. زمانی‌که امیرالمؤمنین (علیه السلام) را دید احساس سبکی کرد. امام (علیه السلام) خطاب به او فرمود: «به خاطر دیدار ما از تو، بر قومت فخر فروشی نکن». صعصعه گفت: «خیر! ای امیرالمؤمنین (علیه السلام)! بلکه آن را به‌عنوان ذخیره و پاداش می‌دانم». امام (علیه السلام) به او فرمود: «به خدا قسم! من تو را به‌عنوان فردی می‌شناسم که کمتر هزینه‌ای بر دوش دیگران دارد و بیشتر به دیگران یاری می‌رساند». صعصعه گفت: «ای امیرالمؤمنین (علیه السلام)! به خدا قسم! تو را به‌عنوان فرد خداشناسی می‌شناسم و می‌دانم که خداوند در نظرت بسیار بزرگ و با عظمت است وَ إِنَّکَ فِی کِتَابِ اللهِ لَعَلِیٌّ حَکِیمٌ وَ إِنَّکَ بِالمُؤْمِنِینَ رَؤُفٌ رَحِیم و از تو در کتاب خداوند به‌عنوان شخص بزرگ و با حکمت یاد شده و تو نسبت به مؤمنان رئوف و بسیار مهربان هستی. ----------------- تفسیر اهل بیت علیهم السلام ج۱۴، ص ۱۲ / الإختصاص، ص۷۹/ بحارالأنوار، ج۲۳، ص۲۱۰/ تأویل الآیات الظاهره، ص۵۳۷ / القمی، ج۲، ص۲۸۰ / معانی الأخبار، ص۳۲
|
|
|
- جزئیات
- جمهور اهل تسنن، به جاى سنت اهل بیت، سنت صحابه را حجّت قرار داده اند، [۱]تا خلاء کمبود ادلّه را جبران کنند. آنان معتقدند که صحابی کسى است که پیامبر اسلام را در زمان حیات آن حضرت در حالى که مسلمان بوده است، دیده باشد و بر اسلام از دنیا برود. [۲]و اتّفاق نظر دارند که هر کس اطلاق نام صحابی بر او صحیح باشد، عادل است. [۳] ------------- ۱)الموافقات شاطبى، ج ۴، ص ۷۴. ۲)الاصابة فى تمییز الصحابة، ج ۱، ص ۱۵۸. ۳)الاصابة فى تمییز الصحابة، ج ۱، ص ۱۶۲.
|
- جزئیات
- چطور از اسرا در شام استقبال کردند ؟
|
- جزئیات
- امین، اعیان الشیعه، ۱۴۰۳ق، ج۱، ص605 / قمی، نفس المهموم، ۱۴۲۱ق، ص۲۶۳/ شیخ مفید، الارشاد، ۱۴۱۳ق، ج۲، ص۹۳/ طبری، تاریخ، ۱۳۸۷ق، ج۵، ص۴۲۰/ مقاتل الطالبیین، دار المعرفة، ص۱۱۳/ رجال طوسی، ص۹۹؛ ابن طاووس، اللهوف، انتشارات جهان، ص۱۰۸/ بلاذری، انساب الاشراف، ۱۴۱۷ق، ج۳، ص۱۹۶/ ابن شهرآشوب، مناقب، ۱۳۷۹ق، ج۴، ص۱۰۳./ ابن‌مشهدی، المزار الکبیر، ۱۴۱۹ق، ص۴۸۵–۴۹۶؛ سید بن طاووس، الاقبال،۱۴۱۶ق، ج۳، ص۷۳-۸۰./ مجلسی، بحار الأنوار، ۱۴۰۳ق، ج۴۵، ص۲۳/ سماوی، ابصار العین فی انصار الحسین، ۱۴۱۹ق، ص۱۷۷.
|
- جزئیات
- الامالی للشجری، ج۱، ص۱۷۲ / انساب الاشراف، ج ۳، ص۱۸۱/ تاریخ الأمم و الملوک، ج ۵، صص ۴۱۲ - ۴۱۳/ ابوالفرج الاصفهانی، مقاتل الطالبیین، ص۱۱۷.مقتل الحسین، خوارزمی ج۱، ص۳۴۶-۳۴۷ / ناسخ التواریخ ج۲، ص۲۷۷-۲۷۹/ انساب الاشراف، ص۱۹۷ و الطبری، تاریخ، ص۴۴۱ - ۴۴۲ و ابن اثیر، الکامل، ج ۴، ص۷۱ - ۷۲.
|
- جزئیات
- أخبرنا أبو القاسم هبة الله بن أحمد بن عمر أنا أبو إسحاق إبراهيم بن عمر الرملي أنا أبو عمر بن حيوية نا أبو القاسم علي بن موسى الأنباري الكاتب نا أبو زيد عمر بن شبة بن عبيدة حدثني عمر بن الحسن الراسبي حدثني ديلم بن غزوان عن وهب بن أبي ذبي الهنائي عن أبي حرب بن أبي الأسود الديلي عن ابن عباس قال بينا أنا مع عمر بن الخطاب في بعض طرق المدينة يده في يدي إذ قال لي يا ابن عباس ما أحسب صاحبك إلا مظلوما فقلت فرد إليه ظلامته يا أمير المؤمنين قال فانتزع يده من يدي و نفر مني يهمهم ثم وقف حتى لحقته فقال لي يا ابن عباس ما أحسب القوم إلا استصغروا صاحبك قال قلت والله ما استصغره رسول الله (صلى الله عليه وسلم) حين أرسله وأمره أن يأخذ براءة من أبي بكر فيقرأها على الناس فسكت تاريخ دمشق : ابن عساكر ج: 42 ص : 349
|
- جزئیات
- سوالهای علمای یهود و شرمندگی خلیفه ثانی (با اندک اختلافها در نقلهای مختلف) فرائد السمطين:1/97للحمويني ـ موسسه المحمودي ـ چاپ بيروت كنزل العمال : 11/614 للمتقي الهندي ـ موسسه رساله ـ چاپ بيروت مناقب، سروی، قضایاه (علیه السلام) فی عهد الثانی. / الاحتجاج 1 : 226. / الغدير 6 : 268. کمال الدین، ص172/ بحارالانوار، ج10، ص20ـ22
|
- جزئیات
- الفصل فی الملل و النحل ج 1 ص 227 / تاریخ طبری ج 3 ص 477 / صحیح مسلم، ج۷، ص۱۸۷۱، کتاب فضائل الصحابة، باب من فضائل علی بن ابیطالب رضی الله عنه / شرح نهج البلاغه ابن ابی الحدید ج 16 ص 347 / صحیح مسلم، ج 5 ص 141 / صحیح بخاری ج1 ص 25
|
|
|
- جزئیات
- خصائص ام المؤمنین خدیجة الکبری ص 407. و لمّا تزوّج النبيّ (صلّى اللّه عليه و آله) بخديجة أخبرها بوجده به و محبّته له، فكانت خديجة ترعاه،و تربّيه، و تحبّه، و تفديه، و تزيّنه، و تحلّيه، و تلبسه، و ترسله مع أولادها و جواريها و خدمها، فيقول الناس: هذا أخو محمّد و حبيبه، و قرّة عين خديجة، و كانت ألطاف خديجة و هداياها تطرق منزل أبي طالب ليلا و نهارا و صباحا و مساء(علیهم السلام) غرر الأخبار و درر الآثار في مناقب أبي الأئمة الأطهار(ع) الناشر : دليلنا ج 1 , ص117 / ترجمه إثبات الوصية ج 1 , ص 258 بحار الأنوار ج35 , ص 43
|
|
|
|
|
|
|
|
|
- جزئیات
- معاویه دنبال این بود که خون خلیفه ی قبل را بی اندازد گردن امیرالمؤمنین علی علیه السلام ,خون ریزی های بعدی مانند جمل را هم تویعه دهد نسبت به امیرالمؤمنین علیه السلام و حضرت را وادار مند نسبت به حاکمان بعد از پیغمبر صلی الله علیه و آله و سلم بدگویی کند ,طعنه بزند که مثلا بیعت ایشان فراگیر نیست و قداست ایشان را بشکند. حضرت علیه السلام از همه ی اینها استفاده کرد و اینها را در تاریخ ماندگار کرد ,هم روشنگری فرمودند و هم سکوت نفرمودند و هم سعی کردند در افکار عمومی موازنه برقرار کنند که فرصت بیان برای آیندگان ایجاد کنند و در همه موفق بودند. عده ای این وسط کاری کرده اند که اسمشان ماندگار شده,خوش به حالشان خیلی ها سخنرانی کردند مانند عمار,ذو شهادتین,زید بن صوحان ,مالک اشتر, محمد بن ابی بکر فرزند خلیفه ی اول که اینها روشنگری کردند و زنانی که روشنگری کردند تاریخ تک تک کلمات آنها را به خاطر سپرده است. محمد بن ابی بکر نامه ای نوشت(1) به معاویه:که جایگاه علی بن ابیطالب علیهما السلام و سابقه ی او را ببین, تمام افتخارات ایشان در جنگ با شماهاست که در سپاه کفر بودید و مسلمان نبودید افتخاراتی مانند: ضربة علی یوم الخندق...(2)(3)لا فتی الا علی لا سیف الا ذوالفقار(4)و لیلة المبیت(5) در ادامه محمد بن ابی بکر میگوید هرچه برای امیرالمؤمنین علیه السلام بگویم کم است و هرچه برای تو بگویم کم است.دیدم خودت را میخواهی عِدل امیرالمؤمنین علیه السلام جا بزنی (و انت انت و هو هو )تو تو هستی (دیگران بخواهند بگویند حیله گر چیست اسم تو را می برند) و او ,اوست , علی علی است (خطیب خوارزمی میگوید و هو علی العلی)چه بگویم که بهتر از این باشد؟بگویم شجاع , کریم ,عالم... ادامه میدهد: المبرز السابق فی کل الخیر,اول النای اسلاما... هر جا که بوی خیر و برکت باشد نفر اول علی بن ابیطالب علیهما السلام است ,اولین مسلمان است,پاکترین و بهترین نیت از آن اوست ,بهترین فرزندان از ان اوست(فرزندان رسول خدا) افضل الناس زوجة , بهترینِ مردم از جهت همسر...و بعد میگوید انت العین بن لعین... معاویه در پاسخ میگوید ما شخصیت علی بن ابطالب علیهما السلام را میشناختیم و میدانستیم او فردِ بعد از پیامبر اکرم است (صلی الله علیه و آله وسلم)و پدر خودت و دیگران بودند که نگذاشتند حکومت به علی بن ابیطالب برسد(علیهما السلام) چیزهایی که دوست داشت حضرت امیرالمؤمنین علی علیه السلام در مورد خلفای قبلی بگویند و افکار عمومی بدش بیاید اینجا خودِ معاویه گفت... ----------------------------------------- 1- احتجاج,طبرسی,ج 1, ص244 / شرح نهج البلاغة ابن ابی الحدید ج3 ص 189 طبع مکتبة آیة الله العظمی المرعشي النجفي 2- الحاکم النیسابوری، ابو عبدالله محمد بن عبدالله (متوفای۴۰۵ ه)، المستدرک علی الصحیحین، ج۳، ص۳۴، تحقیق:مصطفی عبد القادر عطا، ناشر:دار الکتب العلمیة - بیروت الطبعة:الاولی، ۱۴۱۱ه - ۱۹۹۰. 3- الصدوق، ابوجعفر محمد بن علی بن الحسین (متوفای۳۸۱ه)، الخصال، ص۵۷۹، تحقیق، تصحیح وتعلیق:علی اکبر الغفاری، ناشر:منشورات جماعة المدرسین فی الحوزة العلمیة فی قم المقدسة، سال چاپ ۱۴۰۳ - ۱۳۶۲. 4-خوارزمی، المناقب، ۱۴۱۱ق، ص۱۶۷، ح۲۰۰./سبط بن جوری، تذکرة الخواص، ۱۴۱۸ق، ص۲۶. 5-طوسی، الامالی، ۱۴۱۴ق، ص۴۶۶./طبرسی، الاحتجاج، ج۱، ص ۶۶/حسکانی، شواهد التنزیل، ۱۴۱۱ق، ج۱، ص۱۲۳.
|
- جزئیات
- توبه ی لحظه ی آخر یکی از یاران یزید:من دلیرتر از شیرِ بیشه ام , پروردگارا من پسر سعد را رها کرده و یاور حسینم(علیه السلام)اینها بخشهایی از رجزهای ابوالشعثا است کسی که در برخی نقلهای تاریخی میگویند مانند حرّ در میانه های راه از سپاه دشمن جدا و به یاران سیدالشهدا علیه السلام پیوست/آمده است که ابوالشعثا با سپاه عمر سعد از کوفه راهی کربلا شد اما بعد از مدتی با دیدن نپذیرفتن شروط سیدالشهدا علیه السلام و ظلم لشگر یزید بر نوه ی پیامبر صلی الله علیه و آله و سلم , از آنه جدا و در رکاب سید الشهدا علیه السلام وارد میدان نبرد شد/صبح روز عاشورا وقتی نبرد میان امام و سپاه کوفه آغاز شد ابوالشعثا ابتدا سوار بر اسبش به میدان نبرد رفت و بدون هیچ ترسی به سپاه دشمن زد , اما در این بین تعدادی از سپاهیان دشمن به او هجوم آوردند و اسبش را کشتند/بعد از این اتفاق او که در تیر اندازی مهارتی زبان زد داشت جلوی سید الشهدا علیه السلام زانو زد و صد تیر به سوی لشگر دشمن پرتاب کرد , امام علیه السلام که او را در این حال دیدند در حقش این دعا را خواندند:خداوندا تیرش را به هدف بنشان و پاداش او را بهشت قرار دِه ابوالشعثا با تمام شدن تیرهایش از جا بلند شد و به اباعبدالله علیه السلام گفت:ای پسر رسول خدا تمام تیرهایم را در راه تو رها کردم و تنها پنج تیرم به خطا رفت و دیدم که شماری از نیروهای دشمن با تیر من کشته شدند , سپس شمشیر برداشت و آماده ی دفاع از سیدالشهدا علیه السلام شد نوشته اند او 18 نفر از دشمنان را به خاک انداخت و چند برابر آنها را مجروح کرد انبوه لشگریان یزید که از شجاعت او دیگر تاب و توانی نداشتند , محاصره اش کردند و سرانجام با حمله ای ناگهانی او را به شهادت رساندند...
|
![زمینه (پر تب و تابه دل بی قرارم) ، حاج محمود کریمی - شب چهارم فاطمیه اول [1397-1440] هیأت رایة العباس](/fa/media/com_hwdmediashare/files/8f/39/47/c9f1c865404eaf9f61b72f8b4d781044.jpg)
