مراد از ايام الله، انقلابهاى بنيادى و اجتماعى است كه به دست پيامبران و فقط با اتكاى به نيروى ايمان براى واژگون ساختن اساس جهل و ستم با تجهيزات سياسى ظاهرى، كه درست در نقطه ى مقابل دعوت انبيا قرار دارد مى باشد. فرق انقلاب انبيا عليهم السلام با ديگر انقلابها كه به دست فاتحان تاريخ صورت گرفته، اين است كه هدف آنان از انقلاب، غلبه و به دست گرفتن اهرم قدرت است و در زير سپر كلماتى زيبا و فريبا، مانند: رهايى توده ها، استقرار آزادى، مراعات حقوق و مانند اين رقم وعده هاى دلنشين، فقط هدف، نيل به قدرت است كه با فريب مردم به مقصد برسند؛ اما به شهادت تاريخ، اين انقلابها مانند انقلاب فرانسه از آزادى حيوانى سر درآورده، و يا مانند انقلاب روسيه، به قيافه ى شديدترين خفقان و تبديل انسانها به ابزار كار درآمد.
على عليه السلام در نهج البلاغه زمينه ى رشد قدرتهاى باطل را در جامعه بشرى در همين نكته مى داند، كه باطل را در لباس حق جلوه مى دهند و موجب گمراهى در جامعه مى شوند:
«انما بدء وقوع الفتن اهواء تتبع، و احكام تبتدع، يخالف فيها كتاب الله و يتولى عليها رجال رجالا على غير دين الله. فلو ان الباطل خلص من مزاج الحق لم يخف على المرتادين. و لو ان الحق خلص من لبس الباطل لانقطعت عنه ألسن المعاندين، و لكن يؤخذ من هذا ضغث و من هذا ضغث فيمزجان، فهنالك يستولى الشيطان على اوليائه و ينجو الذين سبقت لهم من الله الحسنى [ نهج البلاغه، خطبه 50. ] ريشه ى فتنه ها فقط در پيروى از هواى نفس و اغراض حيوانى است كه موجب بدعت گذاردن احكام جديد مى شود كه مخالف با احكام كتاب خداست، و در اين شرايط است كه برخى از مردم بر اساس غير دين الهى بر برخى ديگر مسلط شده و زمام امور را به دست مى گيرند؛ زيرا اگر باطل از آميختگى به حق رها مى شد، هيچ وقت بر جويندگان حق مستور نمى ماند، و اگر حق هم به طور عريان ظاهر مى شد، زبان معاندان قطع مى شد، ولى همواره فتنه جويان قسمتى از حق و قسمتى از باطل را گرفته و با هم درمى آميزند؛ در اين هنگام است كه عرصه ى استيلاى شيطان هموار مى شود و افرادى از اين لغزشگاه، سالم به در مى شوند كه از طرف خداى متعالى، نيكى بر آنان مقرر گرديده.» مولاى متقيان على عليه السلام در اين قسمت با بيان بسيار رسا ريشه ى انقلابها را بازگو مى كند كه نمى شود بنيان فتنه ها و انقلابها در اصل همه باطل و دعوت به چيزى باشد كه سازگار با فطرت انسان نباشد، بلكه عده اى براى به دست آوردن قدرت، به انقلابها و فتنه ها نامهاى بسيار زيبا و فريبنده اى مى دهند و به آن قيافه ى حق مى پوشانند، از قبيل: آزادى، حاكميت قانون، حقوق بشر و... و همين در آميختن است كه زمينه ى جذب را فراهم كرده و عده اى را فريب مى دهند. و لى اساس دعوت انبيا به طور روشن و بسيار مشفقانه و به اصطلاح قرآن «بلاغ مبين» دعوت آشكار است كه با مطالعه در تاريخ آنان (انبيا) اين حقيقت، كاملا روشن است كه جز استقرار عدالت بر طبق دستور الهى منظور ديگرى نداشته اند، و روى همين انگيزه ى الهى است كه انبيا با جامعه ى بشرى برخورد فريبكارانه نداشته و از نخستين گام، هدف رسالت خود را به طور عريان به مردم بازگو كرده اند و روى ضرورت در اثر مقاومت مستكبران كه در قرآن از آنان به «ملأ» [:
چشم پركن ها، يعنى، طبقه اى از مردم كه در اثر ثروت اندوزى و در دست گرفتن مناصب قدرت، مردم به آنان با ديد بزرگى و بيمناكانه مى نگرند. ] تعبير شده، جهت پيشبرد هدف خود دست به اسلحه زده اند:
«لقد ارسلنا رسلنا بالبينات و انزلنا معهم الكتاب و الميزان ليقوم الناس بالقسط و انزلنا الحديد فيه بأس شديد و منافع للناس [ حديد (57) آيه ى 25... ]؛ به طور تحقيق، فرستادگان خود را با نشانه هاى روشن فرستاديم و با آنان جهت هدايت جامعه، كتاب و ميزان نيز فرستاديم تا مردم را به قسط و عدالت وادارند، و آهن را نيز فروفرستاديم كه در آن هيبت و صلابت زياد و منفعتهاى بسيار براى مردم است.» با دقت در اين آيه ى شريفه، هدف از قيام انبيا برپايى مردم به قسط و عدل معرفى شده، و به كار بردن اسلحه پس از آن براى رفع مانع بوده كه پيوسته در طول تاريخ انبيا، طيف خاصى كه از آن ياد شده، به عنوان مانع در سر راه انبيا بروز كرده اند كه بناچار براى از بين بردن مانع دست به اسلحه زده اند و منظورى هم جز اجراى فرمان الهى نداشتند.
در قرآن از قول پنج پيامبر نقل مى فرمايد: «و ما اسئلكم عليه من اجر ان اجرى الا على رب العالمين [ شعراء (26) آيه ى 109. ]؛ از شما هيچگونه مزد و اجرى درخواست نمى كنم، و پاداش من نيست مگر بر خداى عالميان.

نوشتن دیدگاه