فاطمه زهرا (س) به سال پنجم بعثت در روز بيستم جمادى الثانى، در حالى كه 45 سال از ولادت پيامبر اسلام (ص) گذشت، در مكّه ديده به جهان گشود، چنانكه اين مطلب از امام صادق و امام باقر (ع) نقل شده است خديجه (س) مادر حضرت زهرا (س) است، پيامبر (ص) وقتى كه (در يكى از معراجهاى خود) به آسمان عروج كرد، از مويه ها و از خرماى تازه و سيب بهشتى خورد، خداوند آن غذاهاى بهشتى را در صلب پيامبر (ص) به آبى مبدّل كرد، هنگامى كه آن حضرت از معراج به سوى زمين بازگشت، با خديجه (س) هم بستر شد، و به اين ترتيب نور فاطمه (س) در رحم خديجه (س) قرار گرفت، روى اين اساس فاطمه «حوراء انسيّه» است يعنى در عين اينكه انسان روى زمين است، از حوريان بهشتى است. و بر همين اساس، هر وقت پيامبر (ص) مشتاق بوى بهشت مى شد، از وجود عزيز فاطمه (س) بوى بهشت و بوى درخت طوبى را استشمام مى نمود، و به همين خاطر بسيار فاطمه (س) را مى بوسيد، گرچه بعضى از همسران پيامبر (ص) بر اثر ناآگاهى به مقام ارجمند حضرت زهرا (س) اين كار را ناپسند مى شمردند.
ممكن است در اينجا سؤال شود كه معراج پيامبر (ص) شش ماه قبل از هجرت انجام گرفت و به قول بعضى از سال دوّم بعثت انجام شد، در صورتى كه حضرت زهرا (س) در سال پنجم بعثت متولد شد، و اين موضوع با مطلب فوق (همبستر شدن پيامبر (ص) با خديجه بدون فاطمه، پس از معراج) چگونه سازگار است؟
پاسخ اينكه: معراج پيامبر (ص) منحصر به يكبار نبود، تا اين اشكال پيش آيد، بلكه از امام صادق (ع) روايت شده كه رسول خدا (ص) صد و بيست بار به معراج رفت، و در همه ى معراجها، خداوند پيامبر (ص) را به ولايت و امامت على (ع) و امامان بعد از او، بيش از فرائض و دستورات واجب، سفارش كرد. و در كتاب بحارالانوار نقل شده، علّامه ى مجلسى ماجراى سرآغاز ولادت حضرت زهرا (س) را چنين نقل مى كند:
روزى پيامبر (ص) در سرزمين اَبْطَحْ (بين مكّه و منى) نشسته بود، اميرمؤمنان على (ع) و عباس و حمزه و عمّار ياسر و منذر بن ضحضاح و ابوبكر و عمر در محضرش بودند، ناگهان جبرئيل به صورت اصلى خود كه بسيار بزرگ بود و بالهايش مشرق و مغرب را فراگرفته بود، به حضور پيامبر (ص) آمد و صدا زد:
«اى محمّد! خداوند بزرگ بر تو سلام رساند و امر فرمود كه چهل روز از خديجه (س) كناره گيرى كنى!».
اين مأموريّت براى پيامبر (ص) سخت و گران آمد، چرا كه پيامبر (ص)، خديجه (س) را دوست داشت و بسيار به او علاقمند بود (ولى دستور خدا بر همه چيز مقدّم است و بايد آن را انجام داد) از آن پس پيامبر (ص) چهل روز دور از خديجه، روزها را روزه گرفت و شبها را به عبادت به سر برد، تا آنكه روزهاى آخر فرارسيد، پيامبر (ص) عمّار ياسر را نزد خديجه (س) فرستاد و اين پيام را به خديجه (س) داد:
«اى خديجه! مبادا گمان كنى كه كناره گيرى من از تو به خاطر بى محبتى و بى اعتنائى است، بلكه پروردگارم چنين دستورى فرمود، تا امر خود را اجرا كند، جز خير و سعادت، گمان ديگر نكن، خداوند متعال هر روز چندين بار به خاطر تو به فرشتگان بزرگش، مباهات مى كند بنابراين وقتى شب تاريك شد، در را ببند و در بستر خود استراحت كن، آگاه باش كه من در خانه ى فاطمه بنت اسد هستم».
خديجه (س) روزى چند بار از دورى رسول خدا (ص) غمگين مى شد، وقتى كه چهل روز به پايان رسيد، جبرئيل نزد پيامبر (ص) آمد و عرض كرد: «خداوند بر تو سلام مى رساند و مى فرمايد: براى دريافت و هديه اش آماده باش».
پيامبر (ص) از جبرئيل پرسيد: تحفه و هديه خداوند چيست؟
جبرئيل، اظهار بى اطلاعى كرد.
در اين هنگام ميكائيل (فرشته ى مقرّب ديگر خدا) از آسمان فرود آمد، طبقى را كه با پارچه ى سُنْدُسْ يا اِسْتَبْرَق بهشتى پوشيده بود، نزد رسول خدا (ص) نهاد.
جبرئيل نزديك آمد و به رسول خدا (ص) عرض كرد: «خداوند مى فرمايد: كه بايد امشب از اين غذا افطار كنى».
حضرت على (ع) مى فرمايد: (پيامبر در خانه ى ما بود) هر شب هنگام افطار به من امر مى فرمود كه در خانه را باز بگذارم تا هر كسى مايل است وارد خانه شود (و در غذاى پيامبر، بهره مند گردد)، ولى آن شب مرا در كنار در خانه نشانيد و فرمود: «اى پسر ابوطالب! اين طعامى است كه براى غير من حرام است».
من در كنار در خانه نشستم و رسول خدا (ص) تنها وارد خانه شد و چون سرپوش را از روى طبق برداشت، يك خوشه خرما و يك خوشه انگور در آن ديد، از آنها ميل فرمود تا سير شد و آب هم آشاميد سپس دست خود را براى شستن دراز كرد، جبرئيل آب بر دست مباركش ريخت، و ميكائيل شستشو داد، و اسرافيل با دستمالى دست آن حضرت را خشك كرد، سپس باقيمانده ى غذا با ظرف آن به سوى آسمان بالا رفت، آنگاه پيامبر (ص) براى اداى نماز (نافله) برخاست.
جبرئيل نزد آن حضرت آمد و گفت: اكنون نماز بر تو حرام است تا به خانه نزد خديجه (س) بروى و با او همبستر شوى، زيرا خداوند با خود عهد كرده كه در اين شب از صُلْب تو، فرزندانى پاك بيافريند.
در اين هنگام پيامبر (ص) پس از چهل روز كناره گيرى، برخاست و به سوى خديجه (س) رهسپار شد.

نوشتن دیدگاه