در سال پنجاه و چهارم از مكه به مدينه مهاجرت فرمود. سيد جعفر برزنجى در رساله مولوديه (282) خود سخنى آورده كه خلاصه اش چنين است :
(( زمانى كه در سال دهم بعثت ، ابوطالب درگذشت ، مرگ او مصيبت بزرگى را به دنبال داشت . سه روز پس از آن ، حضرت خديجه رضوان الله عليها درگذشت . بلا و مصيبت نسبت به مسلمانان شدت گرفت و قريش از هر گونه آزارى نسبت به حضرتش دريغ نكرد. پيامبر اكرم صلى الله عليه و آله به سوى طائف حركت كرد تا قبيله ثقيف را به سوى حق هدايت كند اما پاسخ مثبتى به حضرتش ندادند و جاهلان و غلامان خود را تحريك كرده آن حضرت را دشنام دادند و به سويش سنگ پرتاب كردند ؛ چندانكه پاى و پاى افزار به خون آغشته گرديد. پس غمگين به مكه بازگشت . فرشته كوهها از آن حضرت خواست كه مردم متعصب آنجا را هلاك نمايد ؛ حضرتش (نپذيرفت و) فرمود: (( اميد دارم كه خداوند در فرزندان آينده آنان دوستان خود را قرار دهد. ))
پيامبر خدا ، خويش را به قبايلى كه در ايام حج به مكه مى آمدند معرفى مى نمود. شش نفر از انصار- كه خداوند رضايت خود را شامل حالشان كرده بود - به حضرتش ايمان آوردند. دوازده نفر همراه ايشان حج به جاى آورده مخفيانه با آن حضرت بيعت نمودند و سپس بازگشتند. بدين ترتيب اسلام در مدينه آشكار و اين شهر پناهگاه و قرارگاه حضرتش ‍ گرديد.
در سال سوم ، هفتاد (يا هفتاد و سه يا هفتاد و پنج) مرد و دو زن از قبائل اوس و خزرج از مدينه آمدند و با حضرتش بيعت كردند. دوازده تن را به نظارت بر آنان دعوت نمود كه به حد اعلاى درجه شرف و بزرگى نائل آمدند.
مسلمانان از مكه به سوى آنان مهاجرت كرده ديار خود را ترك نمودند تا در آنچه به مهاجران از كفر وعده داده شده سهيم گردند. قريش ترسيد كه پيامبر صلى الله عليه و آله فورا به ياران خود ملحق شود. بنابراين درباره كشتن ايشان به مشورت پرداختند. خداوند پيامبرش را از كيد آنان حفظ كرد و نجات داد و او را اجازه مهاجرت فرمود. مشركان در كمين آن حضرت بودند تا به تصور خود او را نابود سازند. پيامبر صلى الله عليه و آله از ميانشان خارج گرديد و بر رويشان خاك پاشيد. اين خاك او را از ديد آنان مصون داشت . سپس به سوى غار حركت فرمود. سه روز در آنجا باقى ماند و سپس از آنجا خارج گشت . در راه مورد تعرض سراقه (283) قرار گرفت و از خداوند خواست كه شر او را كم نمايد. مركب سراقه در آن زمين سخت و محكم فرو رفت و از حضرتش امان طلبيد. پيامبر خدا صلى الله عليه و آله بدو امان داد.
پيامبر اكرم صلى الله عليه و آله در منزلگاه قديد بر ام معبد خزاعى عبور نمود. خواست تا مقدارى گوشت يا شير از او خريدارى كند. چيزى در اختيار نداشت . چون نظر افكند ، چشمان شريفش به گوسفندى در خانه افتاد كه به علت ناتوانى با ديگر گوسفندان به چرا نرفته بود. از صاحب خانه اجازه خواست تا آن را بدوشد. صاحب خانه اجازه داد و گفت : اگر او را شير بود ، ما آن را دوشيده بوديم . حضرتش دستى به پستان گوسفند ماليد و به درگاه خداوند دعا و نيايش كرد. پستان پر از شير شد. آن را دوشيد و از شير آن به همه افراد داد. خود نيز ظرف خويش را پر از شير كرد و از آنجا رفت در حالى كه آيه اى از معجزات خويش را در آن خانه گذاشته بود.
ابومعبد به خانه آمد و شير را در ظرف ديد. تعجب كرد. از همسرش ‍ پرسيد: اين شير را از كجا آوردى ؟! حيوان شيردهى در خانه نيست كه قطره اى شير داشته باشد! گفت : مرد نيكويى از اينجا گذر كرد كه چنين و چنان بود - و مشخصات حضرت را بداد - شوهر گفت : اين سرور قريش ‍ است و سوگند ياد كرد كه اگر او را ببيند به او ايمان آرد و از وى پيروى كرده بدو نزديك شود.
حضرت صلى الله عليه و آله روز دوشنبه دوازدهم ربيع الاول وارد مدينه شد. تمام شهر با نور او روشن گرديد. مورد استقبال انصار قرار گرفت و در قبا (284) فرود آمد. آنگاه مسجد خويش را بر (پايه هاى) تقوى و پرهيزگارى بنا نهاد. ))


- پینوشتها -

282- ظاهرا منظور، مولد النبى صلى الله عليه و آله يا قصة المولد النبوى از زين العابدين جعفر بن حسن بن عبدالكريم برزنجى شافعى مفتى مدينه منوره درگذشته به سال 1177 است و نه جعفر بن اسماعيل بن زين العابدين درگذشته به سال 1317 مؤلف (( الكوكب الانور على عقد الجوهر )) ( شرح كتاب ياد شده ) كه ممكن است نواده او باشد. ( رك . الكنى و الالقاب و الاعلام و كشف الظنون 5: 255 - 257 و معجم ما كتب عن ... 30: 96 و 405)).
283- سراقه بن مالك بن جعشم مدلجى كه در قديد منزل داشت .
284- قبا، آباديى نزديك مدينه بوده است . گفته اند: رسول خدا صلى الله عليه و آله دوشنبه تا چهارشنبه در قبا اقامت فرمودند و روز جمعه به خود شهر در آمدند. ( رك . معجم البلدان ، قبا) انتظار پيامبر اكرم صلى الله عليه و آله از دوازدهم تا پانزدهم ربيع الاول با رسيدن امير مؤمنان و فاطمه زهرا سلام الله عليهما به پايان رسيد. براى دانستن جزئيات بيشتر رك . فروغ ابديت 1: 446 - 447.

نوشتن دیدگاه