مریم سقلاطونی
دقایق سنگینی بود.
سنگ بود که می‏بارید.
نیزه بود که خون می‏چکاند.
و شلاق‏ها که می‏چرخیدند و زخم می‏شدند .
و ناله‏ها که می‏روییدند و خون می‏شکفتند
و چشم‏ها که آوار می‏شدند و شعله می‏زاییدند
خدا نخواست از این بیشتر، بی‏پناهی‏ات را ببیند
آسمان نتوانست بیش از این حوصله کند.
زمین نتوانست از این بیشتر، شاهد رنج تو باشد.
باران خون، کوچه‏ها را درنوردید.
سیل اشک، پنجره‏ها را در هم کوبید.
توفان، پنجه بر گیسوان شام انداخت.
تاریکی از در و دیوار بالا رفت.
مصیبت، زمین را مچاله کرد.
شام غریبی بود.
شام سنگدلی‏ها و شقاوت ها
شام دربدری‏ها و مصیبت‏ها
شام دل آزاری ها
شلاق‏ها، احترام تورا نگه نداشتند
کوچه‏های شقی، انگشتان به خار خلیده‏ات را نادیده گرفتند
خرابه‏ها، کفش‏های سه‏سالگی‏ات را طعنه زدند.
تازیانه‏ها، پیش پایت سر خم نکردند
دهان‏های تهمت، از چشم‏های معصومت شرم نکردند.
دندان‏های تیز و گرسنه، روشنان گیسوانت را دریدند
رگبارهای شب و تازیانه، کوتاه نیامدند.
مردان شقاوت، کودکی‏ات را رحم نکردند.
شامِ بی‏حرمتی بود.
شامِ بی‏خبری بود.
شامِ گرسنگی دروغ بود.
شامِ سیری دیوسیرتی بود.
شامِ حیوان سیرتی بود.
شامِ درنده خویی بود.
کوچه‏ها، زخمه آتش می‏زدند.
لبخنده‏ها، مست متولد می‏شدند.
چشم‏ها، مست به بار می‏نشستند.
شامِ دل گرفتگی مداوم بود؛
شامِ دست‏های نیازمندِ حریص.
شامِ تالارهای سیاه‏بخت.
شامِ دریچه‏های تاریک اشرافی.
شامِ پنجره‏های فروبسته.
تو بودی و زنی صبور که آواز گوشواره‏هایت را در گوش باد می‏خواند.
تو بودی و کفش‏های سه سالگی که بر شانه‏های کاروان رها بودند.
تو بودی و دستان کوچکی که پرندگی مشق می‏کرد.
تو بودی و گونه‏های سرخی که شادی می‏پراکند.
شام ساده‏لوحی بود.
شام فخر فروشی بود
شام فریادهای جگرخراش!
کوچه‏ها، گرگ می‏شدند
مرگ در ویرانه‏ها، پناه می‏گرفت
دهان‏ها، به لکنت می‏افتادند
کاروان بر مرگ فایق می‏آمد
زنجیرها را در هم می‏شکست
تشنگی دیدار پدر بر تو غلبه می‏کرد.
شراره شمشیر بود و ضربه‏های مهلک تازیانه
و سنگبارانِ بدن‏های معصوم
و دقایق بی‏رغبتِ اندوه
و صدای روشن کودکانه‏ات:
پدر! چه کسی تو را به خاک و خون کشید؟
پدر! چه کسی رگ‏های تو را برید؟
پدر! چه کسی مرا در کودکی یتیم کرد؟
پدر....

نوشتن دیدگاه